Related Collectible
Lore
Buty trwogi
Akolici Nezareca: Koraxis – IV
Załoga buzowała od energii. Koraxis otworzył oczy i zobaczył bezmiar przestrzeni za pobliskim iluminatorem oraz jakiś tuzin Eliksni wykonujących różne zadania. W powietrzu czuło się napięcie. Załoga porozumiewała się przyciszonymi głosami i przemieszczała się między pokładami, zachowując dużą ostrożność.
Koraxis był cichy, tak jak za pierwszym razem, gdy poczuł w dłoni ciężar i moc zdobytego przedmiotu. Pulsował.
Świat się zmienił. Kolejna znajoma chwila.
– Sprawy nie wyglądają dobrze, kapitanie – szepnął do Koraxisa męt. Pamiętał tę rozmowę, ale nie poznawał głębokiego tonu męta. Wydawał się nie na miejscu. Męt nachylił się odrobinę bliżej. Przeskakiwał spojrzeniem między załogantami. – Kończy się nam żywność, statek potrzebuje napraw, a załoga… martwi się, że może być przeklęty.
– No to mogą odejść – rzucił Koraxis. Nastąpiło to automatycznie, podobnie jak jego podróż przez Piramidę. Męt zawahał się zaskoczony.
Koraxis zamrugał oczami. Już nie otaczała go jego załoga ani jej niezadowolone głosy. Nagle znalazł się w swojej kwaterze.
Panowała ciemność. Ciemność tego rodzaju, która zdaje się wszystko pochłaniać.
Koraxis siedział przy stoliku obok swojego hamaka. Tylko on i oko. Spoglądał na nie, a ono spoglądało na niego.
Obok leżała księga magii. Szalone rozwiązanie nieoczekiwanego problemu. Rytuał był prosty – a przynajmniej tak mu się wydawało. Ledwo dawał radę sam tłumaczyć tekst, ale był zbyt uparty, zbyt przestraszony, by poprosić o pomoc. W dłoniach zaciskał zaostrzony kryształ. Z jego ust wyszły słowa, ale nie usłyszał ich przez natarczywe szepty.
Kryształ zalśnił i w Koraxisa uderzyła fala energii, która rzuciła nim do tyłu. Tym razem poczuł uderzenie.
