Related Collectible
Lore
Peleryna rezonującej furii
Otulam się próżnią i dzięki temu odczuciu uczę się, że przetrwa jedynie moja wola.
Zawiodłem cię, mój Świadku.
Nauczyłem Ahslidów, jak zbudować sięgającą nieba wieżę na fundamencie z piasku. Przez 10 długich cykli męczyłem się z tą ostateczną lekcją nieistotności i w końcu moi uczniowie prześcignęli nauczyciela. Runęli. Zmierzch atomowego ognia starł z tego jałowego globu wszelkie życie poza porostami.
Lecz Uun stoi przede mną, ostatni ocalały ze swojego bezcelowego gatunku. Jakkolwiek pozostał głuchy na moje lekcje dotyczące wartości jego ludu, wchłaniał wszystko, czego uczyłem go o nieustępliwości i uczynił ją swoim rdzeniem. On jeden spośród całego ludu dostrzegł wzór w moich zabójstwach, w wywyższeniu dzieci, których życie było odbiciem jego własnego.
Zawiodłem w swym obowiązku wobec ciebie. Stoi przede mną największa wada w mym rękodziele. A jednak czuję ciężar dumy.
On wymierza we mnie swą broń, a ja zdaję sobie nagle sprawę, że nigdy nie dowiedziałem się, jak nazywają swoje urządzenia. Bo to równie nieistotne jak wszystko inne, co składa się na ich kulturę.
Ale on jest pierwszym, który stanął naprzeciw mnie.
Dyszy na mnie swą nienawiścią. I załamuje się.
Nie zna mojego imienia. Nie zna mojego celu. I się domaga. Potem doprasza. Potem błaga. Rozciąga się na podłodze. Jego skorupą wstrząsają konwulsje, jakby lament wypijał smutek z jego ciała.
A ja jestem słaby, mój Świadku. Szepczę: „Jestem Rhulk”.
Bez kontekstu jest to równie bez znaczenia jak dowolny inny aspekt końca jego ludu. Umiera w nim coś świętego i unosi spojrzenie, tak jak ja uniosłem spojrzenie na ciebie.
Dopiero teraz pojmuję twoją lekcję.
