Stats
| Prędkość |
|
0 |
Related Collectible
Lore
Ścigacz z Riis
„Nie! To wstawiasz tutaj, a to tutaj!” – Amanda Holliday
Amanda Holliday siedziała ze skrzyżowanymi nogami na podłodze hangaru. Ręce wsparła na kolanach i zginała je w łokciach, pochylając się naprzód. Deszcz iskier padał na jej ubranie i odsłonięte ramiona. W goglach spawalniczych odbijały się stłumione rozbłyski. Ukłucia iskier na skórze były przyjemne, znajome. Podobnie jak prawie ukończona przeróbka Wróbla, nad którą pracowała jej nowa asystentka. A sama asystentka? Do niej Amanda jeszcze nie całkiem się przyzwyczaiła.
– Teraz już mnie to nie dziwi – odezwała się Amanda, obserwując wandalkę Eliksni, która pracowała dwoma spawarkami trzymanymi w czterech dłoniach. Amanda zaśmiała się do siebie, pocierając policzek, od którego odbiła się iskra. – Wcześniej się zastanawiałam, jakim cudem potraficie budować tak szybko.
Inżynierka Eliksni, Niik, mrugnęła trzema oczami w kierunku Amandy, po czym znowu skupiła uwagę na spawie. – Też łatwiej widzimy. Nie ma oczo-osłon – wyjaśniła Niik z uśmiechem. – Oczy Eliksni mrug-lepsze niż ludzi. – Potem dodała ciszej: – Nie tak dobre, jak w dawno-domu, ale…
– Co masz na myśli? – zaciekawiła się Amanda. Niik przerwała spawanie, odłożyła narzędzia i usiadła z dwoma ramionami opartymi na betonowej podłodze i dwoma ułożonymi na kolanach. Spojrzała na sufit i westchnęła, wypuszczając delikatną mgiełkę eteru.
– Mit-żywoty wspanialsze niż teraz-prawdziwe my – wyjaśniła Niik i zerknęła na Amandę z ukosa. – Wszyscy straciliśmy poczucie celu po… – Niik ostrożnie szukała właściwych ludzkich słów. – …naszym Złotym Wieku.
Teraz Amanda westchnęła, bardziej z żalu niż ze skrywanego cierpienia jak Niik. – Jeździłaś kiedyś Wróblem? – spytała, próbując zmienić ton rozmowy. Nie pomyślała o tym pytaniu, zanim je zadała.
Niik pokręciła głową i skupiła uwagę na niedokończonej maszynie przed sobą. – Za mały – odparła, wzruszając górnymi ramionami. – Szczupaki mocniejsze i mają szybko-rozpęd.
Słysząc to, Amanda nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem. – Skarbie – powiedziała, śmiejąc się. – Nie ma Szczupaka szybszego od mojego Wróbla.
Oczy Niik rozbłysły. Siedząc, pochyliła się naprzód, jakby czekając na wyzwanie. Amanda pamiętała swoją ostatnią rozmowę z Wroną przez radio i wyrażenie Eliksni, którego użył. Przyjazne wyzwanie. Powtórzyła wyrażenie. Jej wymowa nie była idealna, ale znaczenie słów powinno być czytelne. Niik sprawiała wrażenie zachwyconej.
– Twoje przechwałki są pusto-próżne – powiedziała Niik, zaśmiewając się warkotliwie i podnosząc na jedno kolano. Oczy Amandy rozszerzyły się na chwilę, bo wyglądało na to, że Niik zamierza na nią skoczyć. Może powiedziała coś niewłaściwego lub wyzwała wandalkę na pojedynek? Jednak żadna broń nie została dobyta. Zamiast tego Niik wyciągnęła dwie ręce, by pomóc Amandzie wstać z podłogi. Podniosła ją z łatwością.
– To co… wyścig? – spytała Amanda z nerwowym chichotem i szelmowskim uśmiechem.
Niik z entuzjazmem pokiwała głową. – Tak, wyścig.
