Stats
| Obrona | 0 |
Lore
Szata pyrrusowej ascendencji
„Pokładam niezachwianą wiarę w Światło”. – Shayura, przebudzona Czarownica
DZIENNIK REKONSTRUKCJI SYMULACJI // LA-03-02 // ARENA PRÓB, LATARNIA, MERKURY
Metanowe morze Tytana uderza falami o kadłub Arkologii Nowy Pacyfik. Wiatr łopocze z siłą huraganu, wzniecając lodowatą, morską pianę, smagającą krzywą, metalową ramę rozpadającego się mostu. Rozbłyski atomowego ognia wybuchają we mgle i przewalają się przez ściany arkologii. Ludzkie i nieludzkie krzyki niosą się echem po morzu nieprawdopodobieństwa.
Dwa tuziny sług Roju wylewają się przez zdobioną śluzę, wspinając się jeden na drugiego i kłapiąc szczękami. Kłębią się na każdej powierzchni niezanurzonej w ciekłym metanie, przyciągane niczym ćmy do blasku złotego płomienia. Shayura staje naprzeciw nadchodzącemu przypływowi chityny i kości, ognisty miecz pojawia się w jej rękach, wydaje z siebie krzyk, gdy zanurza go w masie pełzającej śmierci.
Płonące ciała sług padają wokół niej, ale z każdą kolejną falą nekrotycznych żołnierzy ma wrażenie, że ich siły się podwoiły. Napływ Roju naciska na nią, odpychając coraz bardziej ku zniszczonemu krańcowi pomostu wiszącemu nad wzbudzonym morzem. Gdy słudzy się wycofują, jest wdzięczna za chwilę wytchnienia. Ale ogromny rycerz, który wyłania się ze śluzy świadczy o tym, że do zwycięstwa jeszcze daleko.
Wykonując pół kroku w tył, Shayura wie, że jedyna droga ucieczki wiedzie naprzód, przez niego. Zza pleców wyrastają jej ogniste skrzydła, posyłając falę przeraźliwego ciepła i wypalonych sług. Jej miecz uderza w tarczę rycerza, rozbijając ją pojedynczym ciosem. Kolejny cios przebija się poprzez ramię rycerza i zanurza w jego piersi.
Shayura obraca się w stronę pozostałych sług. Wyczuwa odpływ Światła i wie, że zaleją ją, jeśli teraz jej się nie uda. Śmierć w walce z Rojem nigdy nie gwarantowała powrotu – nie po tym, co stało się Taeko-3 i jej drużyną ogniową. Shayura czuje w plecach obezwładniający ból. Jej wzrok się rozmywa, umysł wpada w wir. Czyżby któregoś przegapiła? Czuje ciepłą krew, wylewającą się spod pancerza. Shayura odwraca się i dostrzega rycerza Roju, odrodzonego, z mieczem skąpanym we krwi.
Wydając krzyk wewnątrz swojego hełmu, Shayura czuje, jak w piersiach narasta panika. Potrafi rozpoznać śmiertelny rytuał Roju. Weszła prosto w pułapkę. Wykonuje unik przed kolejnym ciosem rycerza, prosto w zasięg sługi, który rozbija jej pancerz. Przywołując resztki energii słonecznej, Shayura wzywa cykloniczny słup płomieni, który wzbija się pod niebo i pochłania rycerza.
Widmowy rycerz wyłania się z płomieni, natychmiast się odbudowując. Shayura wyskakuje naprzód i wbija miecz w jego twarz, powalając go na ziemię. Jej słoneczna aura migocze i zanika. Dym i para wzbijają się z jej pleców i ramion.
– Shay?
Słyszy, jak jeden ze sług przemawia ludzkim głosem. Shayura przekręca miecz w twarzy rycerza, rozlewając skwierczącą, zieloną posokę na ziemię. Rycerz ponownie zaczyna się odradzać w przerażającym blasku zielonego płomienia, ale gdy ku niej sięga, Shayura odcina mu ramię i w kolejnym ciosie wbija miecz w czubek jego głowy.
Sługa krzyczy. Shayura czuje jego powstrzymujące ją ramię wokół swojego pasa. Kopie i walczy, krzycząc, gdy ostatnie pasma ognia Praxis spływają wzdłuż jej ramienia i miecza.
– Nie! Nie! Przestań! Nie! – zawodzi Shayura, walcząc z chwytem sługi.
– Shay – krzyczą sługi, głosami jej przyjaciół. – Shay!
Shayura krzyczy ku morzu nieprawdopodobieństwa.
